Orcas Island, Moran State Park, maandag 28 juni


Rond de middag neem ik van aan de luchthaven een bus naar het havenstadje Anacortes. De bus nemen is hier net als met het vliegtuig gaan. Je moet inchecken, je bagage wordt bij een overstap automatisch overgeladen en je moet een veiligheidsgordel omdoen. Enig verschil: de steward is een kranige knar van tegen de zeventig.
Op de ferry van Anacortes naar Orcas is het heel rustig. Een toerist uit Louisiana zegt me dat de grote vakantieuittocht pas volgend weekend begint, hoewel de scholen al een week dicht zijn. Vanop de ferry heb ik prachtige uitzichten op een deel van de honderden eilanden tussen Vancouver Island en het vasteland.


Het is nog spannend om de laatste bus naar de camping te halen, want de ferry heeft twintig minuten vertraging. Ik spurt de loopplank af en spring nog net op tijd de bus in. Wachten op andere passagiers doet de chauffeur niet, want bijna iedereen kwam met zijn auto de ferry af.
Ik ben de enige op de bus. Ed heet de chauffeur. Samen met zijn vader neemt hij van juni tot september de busdienst voor zijn rekening. Wat hij de rest van het jaar doet, vraag ik. Voornamelijk slapen, antwoordt hij laconiek. Ed wil alles weten over het openbaar vervoer in België. Terwijl ik hem uitvraag over de voorzieningen op de camping. Een winkel blijkt er niet te zijn. Ed is zo vriendelijk onderweg bij een kruidenier te stoppen zodat ik tenminste sandwiches voor vanavond en morgenvroeg kan kopen.
Hij zet me af bij de blokhut van de “ranger” (de parkwachter) die me registreert en info geeft.
De camping is eerder primitief : je hebt er hier en daar kraantjeswater en er is één douche met een paar wc’s en lavabo” s. Maar wat een ruimte heb ik hier: de buren zitten op minstens 50 meter van me en ik zie ze niet want elke tentplaats is door struiken omgeven. En je mag een kampvuur maken in een metalen kuip.


Het wild komt “s avonds naar het meer hier vlakbij afgezakt. Onderweg naar de wc kom ik vier herten tegen. Dit is een typische lokale hertensoort : de roze melkwenende ree:

Seattle, zondag 27 juni


Vandaag is het niet alleen Gay Pride in New York, maar ook in Seattle. Rond de middag ga ik downtown naar de parade kijken. Wat een spektakel! Carnaval in het kwadraat. Tot en met beschilderde naakte mannen en vrouwen op fietsen. Maar ook serieuzere groepen, zoals de schoolbus met highschoolgays die protesteren tegen discriminatie op school en vele protestantse vertegenwoordigingen, zoals de groep waarin Christian meeloopt.


De parade eindigt onder de Space Needle, waar iedereen uit de bol gaat rond de reusachtige fontein in het park (als je goed kijkt zie je enkele naakte exemplaren rondlopen):


Voor wie het bloot gemist heeft, hier kunt ge er niet naast kijken:

Jammer dat je alleen bier kan drinken in een hall. In het openbaar is dat verboden. Gelukkig heb ik deze keer wel mijn pas bij om de hall binnen te geraken.
Samen met Christian ga ik naar een optreden in de Capitol Hill buurt. Ook hier is het pas tonen en 15 $ betalen om binnen te mogen. Bier koop je met een volle emmer (een liter schat ik) voor 7 $. We krijgen er optredens van een fantastische lokale soulzangeres, vergane eighties-glorie Shanice en een Lady Gaga-kloon die tijdens haar live-nummers haar voorbeeld perfect imiteert.
Dan komt ook nog opdagen. Hij is wreed content omdat hij vandaag met zijn job als toeristengids 100 $ aan tips kreeg.
Om 19u. zijn we bekaf (de leeftijd, jaja) en nemen we de light rail naar huis.

Seattle, zaterdag 26 juni


Samen met Guy, zijn vriend Ron uit Washington DC en Christian ga ik ontbijten in een typische “diner”, uitgebaat door een vriendin van Christian. Ik houd het bij twee toasts met kaas en een ei, want om 11u. ga ik zwemmen. De anderen doen zich te goed aan pancakes, hash brown (gegratineerde aardappelpuree) en spek.
Dan (die van gisteren) komt me met zijn auto oppikken. We rijden naar Lincoln Park waar zich een zwembad bevindt met verwarmd licht gezouten water uit de baai.

zonnen bij het zwembad

Nadien lunchen we op een zonnig terras. Deze keer maak ik kennis met “gumbo”, een pikante dikke soep met rijst en rundvlees, een specialiteit uit New Orleans. Lekker.
‘s Namiddags, terwijl Christian zoals al zijn buren het gras maait, werk ik op mijn nieuwe notebook.

“s Avonds trek ik op mijn eentje de stad in. Ik wil in een gaybar iets gaan drinken, maar de dikke lesbo-portier laat me er niet in zonder paspoort. Een fotocopie vindt ze niet goed genoeg.
“Je ziet toch dat ik ouder ben dan 21” , protesteer ik.
“Als je binnen boel zoekt, ben ik verantwoordelijk,” antwoordt ze.
“Ik kan de boel toch ook op stelten zetten nadat ik mijn pas heb laten zien,” probeer ik.
Ze kan er niet mee lachen. Ik stap maar op voor ik een camioneuse- vuist in mijn gezicht krijg.
In de andere bars gaat het net zo: geen pas, niet binnen.
Ik ga dan maar een film zien in een complex aan Pike Avenue: “Solitary man” met Michael Douglas.

Seattle, vrijdag 25 juni (vervolg)


Vanavond ga ik in een typisch Amerikaans restaurant eten met Christian en zijn vrienden Guy en Dan. We nemen de ‘special of the day” : wilde “copper” zalm met ananas en groenten. Smaakt uitstekend. De zalm is inderdaad koperkleurig en de beste die ik ooit at.
Christian en Guy zijn echt up to date. Telkens er tijdens de conversatie iets niet duidelijk is, halen ze hun smartphone boven en meteen krijg je via internet een foto van de groente die je niet kende (butternut squash) of een kaart van het Griekse eiland waar ze op vakantie waren.
Goedkoop is het hier niet , enkel de hoofdschotel met een groot glas bier kost 38 dollar (dienst inbegrepen).

Seattle, vrijdag 25 juni

Wat ik vannacht geleerd heb : dat teriyaki chicken zware kost is. Om 2u. vannacht zat ik met krampen en diarree op de wc. Olé! Gelukkig had ik Motilium bij de hand om mijn misselijkheid tegen te gaan, zodat ik een uur later al terug sliep. Bewolkt en druilerig weer vandaag. Ideaal om de Snoqualmie watervallen te bezoeken, beroemd door de beginbeelden van de serie Twin Peaks, waar het ook altijd zo*n triestig weer was. Op de bus (een vervallen vehikel uit de jaren 50) naar de watervallen ben ik de enige passagier. De chauffeur, weer een struise vrouw, is een grote voetbalfan. Ze brengt me op de hoogte van de laatste wereldbekermatchen. Italië uitgeschakeld! Er zal wat afgejankt worden in Berlusconiland… Het uitzicht op de Snoqualmie watervallen wordt jammer genoeg ontsierd door werken aan de waterkrachtcentrale, maar de fijne nevel die uit de neerstortende watermassa opstijgt, zorgt voor een authentieke Twin Peaks sfeer. Ik bezoek ook de lobby van The Shalish Lodge, het hotel met het houten interieur waar agent Cooper logeerde. Rond 15u. ben ik terug in downtown Seattle. Op de Pike Place Market is er een gezellige drukte. Ik kijk er naar de vliegende vissen (elke vis die ze verkopen gooien de marktkramers van voor de toonbank naar een collega aan de kassa ) en eet er clam chowder (wulkensoep) en witbuikkersen. Dankzij het rijstwater dat ik vanmorgen overvloedig dronk, heb ik geen last meer van diarree. Ik geniet er ook van een optreden van de plaatselijke Temptations :

Donderdag 24 juni (vervolg)


Van Columbia City naar Seattle Downtown is maar een twintig minuten met de Light Rail. Maar voor ik daar de toerist ga uithangen, neem ik een bus naar het noorden van de stad, waar zich een “mall” bevindt met een “Best Buy” (de Amerikaanse “Mediamarkt”). Ik vind er een netbook van Dell voor 299 $, met de tax erbij 327 $. Volgens de cassiere kan ik die tax recupereren op de luchthaven als ik naar huis vlieg. In ieder geval vind je bij ons een vergelijkbaar netbook niet voor minder dan 390 euro. Ik doe dus zo’n 100 euro profijt.
Op de terugweg naar het centrum overstelpt de vriendelijke vrouwelijke chauffeur me met toeristische tips over haar stad.
Ik begeef me maar meteen naar de trekpleister van Seattle: de Space Needle. Het kost 17 $ met de lift naar het panoramisch uitzicht, maar dat is echt de moeite : je ziet de hele stad, Mount Rainier, de Puget Sound baai en de Rocky Mountains.





Terug op de begane grond wandel ik de Queen Anne heuvel op van waar je een prachtig uitzicht hebt op de Space Needle zelf met de City Skyline erachter :



Van de heuvel neem ik de bus naar Pike Street. Voor de derde maal vandaag heb ik een (weliswaar potige) vrouw als chauffeur. Voor hij op de bus stapt, maakt een jongen zijn fiets vast aan een soort imperiaal boven de voorbumper van de bus. Kan je hier blijkbaar zonder extra kosten doen. Wat als de bus botst, vraag ik me af...
De bekende markt op het eind van Pike Street straat is al gesloten als ik er rond 20u. aankom. Dat zal voor morgen zijn.
Wat ik vandaag geleerd heb :
- bij alle prijzen die aangegeven staan komt nog eens tax bovenop (zelfs bij die
van het ticket voor de Space Needle)
-“teriyaki chicken” zijn reepjes kip met een zoeterige soyasaus en sesamzaadjes
(at ik vanavond in een eethuis in Pike Street)

Donderdag 24 juni

Verrassing toen ik gisterenmorgen in Zaventem toekwam : mijn Air Canada vlucht naar Montreal is afgelast! Even zie ik mijn reis in het water vallen, maar Flight Care schiet ter hulp. Ze regelen een niewe vluchtroute voor me : via Frankfurt naar Vancouver met Lufthansa en dan met Air Canada naar Seattle.
Op het vliegtuig naar Frankfurt maak ik kennis met een vrouw uit Leuven die pas van kanker hersteld is (haar haar is net aan het teruggroeien). Ze gaat in British Columbia (Vancouver) deelnemen aan een mountainbike race. Acht dagen met ritten tot 65 km.per dag. Chapeau!

Boven Groenland

In de transitzone van Vancouver airport zie ik op het nieuws dat er net een aardbeving in Canada geweest is : de schokken waren tot hier te voelen,maar er is alleen materiele schade.
Om 20u. plaatselijke tijd arriveer ik met de Light Rail (de nieuwe tramlijn van Seattle Airport naar Seattle centrum) in Columbia City, een voorstad van Seattle. Je kan het vergelijken met Wilrijk en Antwerpen. Veel groen, overal houten huizen en in de verte een gigantische witte ijsberg: Mount Rianier.
Christian,mijn‘couch surfing’gastheer, is verrast dat ik hier zo vroeg ben. Met Lufthansa ging het een uur sneller. Christian woont alleen in een huis met drie verdiepingen. Ik slaap in de gastenkamer en heb een eigen badkamer.Pure luxe!
Voor ik onder de lakens duik, rijdt Christian me in de buurt rond om de voornaamste voorzieningen te tonen.
Om 21u. lig ik al te snurken en ik word vanmorgen pas om 8u. wakker. Christian is al naar zijn werk. Even een paar uurtjes bekomen en dan trek ik deze namiddag de stad in.


Christians huis

de dag voor het vertrek, nog vlug een blog aangemaakt

Morgen vlieg ik Westwaarts, via Montréal en Toronto naar Seattle . Vanaf donderdag 24 juni zal je hier (hopelijk) mijn reisbelevenissen kunnen volgen. Niet elke dag, maar telkens ik op het net kan. Ik moet trouwens donderdag in Seattle nog een “Netbook” kopen.

Tot vlug,

Luc